Aby założenie pasów kwietnych zakończyło się powodzeniem, niezbędny jest wybór odpowiednich gatunków roślin w zastosowanej mieszance. Wybrane gatunki roślin powinny spełniać szereg kryteriów, m.in. powinny mieć określone funkcje ekosystemowe, być przystosowane do warunków środowiskowych (typu gleby, jej odczynu i żyzności, wielkości opadów oraz dostępności wody) panujących w danym miejscu. Rośliny stosowane w mieszankach na łąki/pasy kwietne składają się z gatunków, przystosowanych do regionalnych warunków glebowych/klimatycznych.
Obecnie dostępnych jest wiele mieszanek gatunków roślin, z których każda jest przeznaczona do innych zastosowań, np. na balkony, rabaty lub tzw. łąki kwietne. Nowością są natomiast mieszanki przeznaczone do wykorzystania w pasach kwietnych na terenach rolniczych. W przypadku tych mieszanek można wyróżnić dwa typy: a) roślin rocznych, b) wieloletnich. W przypadku komponentów mieszanek roślin jednorocznych rolnik ma większą swobodę w wyborze celów pełnionych przez pas kwietny, ale i większe ryzyko, że pas nie rozwinie się dostatecznie w zamierzonym okresie i nie będzie pełnić swojej roli w odpowiedni sposób zbiorem plonów.
W jednym roku kalendarzowym w uprawie roślin w pasie kwietnym można położyć większy nacisk na funkcje ekosystemowe, np. związane z zapylaniem rośliny uprawnej, a już w kolejnym — na funkcje ekosystemowe związane z ochroną roślin (plonu) przed szkodnikami i ze zwiększoną retencją wody przez zastosowanie mieszanki o odpowiednim składzie roślin planowanego pasa kwietnego.
W przypadku mieszanek roślin wieloletnich rolnik musi zaplanować uprawę pasa kwietnego na kilka kolejnych lat, żeby utrzymać go w optymalnej kondycji dla utrzymania pełnionych przez niego założeń (ochrona roślin, zapylanie, retencja wody, inne). Jednak taki pas pełni swoją rolę przez cały rok — nawet zimą, m.in. stanowiąc schronienie dla wrogów naturalnych szkodników upraw.
W mieszance powinny znaleźć się:

• zapewniają miejsce schronienia/rozrodu i źródło pokarmu (nektar, pyłek, wydzieliny roślinne) dla wielu gatunków owadów zapylających (np. trzmiele, pszczoły samotnice, pszczoła miodna) oraz naturalnych wrogów szkodników roślin, tj. drapieżców i parazytoidów

• pozwalają utrzymać populacje naturalnych wrogów szkodników roślin, co wpływa na długotrwałą naturalną kontrolę ich populacji, sprzyjając równowadze biologicznej w ekosystemie pola uprawnego

• nieuprawiana gleba w pasach kwietnych sprzyja rozwojowi populacji pożytecznych stawonogów żyjących w wierzchniej warstwie gleby, które mają duże znaczenie w funkcjonowaniu łańcuchów troficznych (pokarmowych), w tym m.in. chrząszczy biegaczowatych, kusakowatych, pająków, stanowiących najliczniejszą grupę stawonogów naziemnych i najważniejszą grupę naturalnych wrogów szkodników roślin

• zwiększona różnorodność biologiczna pola uprawnego wpływa pozytywnie także na inne grupy zwierząt, np. na zapewnienie pożywienia i schronienia dla płazów, gadów i ptaków, co dodatkowo poprawia naturalną ochronę przed szkodnikami roślin

• trwały (nawet w ciągu jednego sezonu) pas roślin działa jak filtr biologiczny i sprzyja oczyszczaniu wód spływających do cieków z pierwiastków biogennych

• trwałe pasy niskiej zieleni zwiększają szorstkość powierzchni gleby i wyhamowują prędkość wiatru, sprzyjając ograniczeniu erozji wietrznej

• zwiększają małą retencję wodną, której celem jest zatrzymanie wód opadowych i roztopowych w miejscu ich powstania, hamowanie szybkiego spływu powierzchniowego

• pasy zieleni zapobiegają utracie próchnicy z gleby, wpływając pozytywnie na jej powstawanie

• pasy zieleni stanowią w krajobrazie rolniczym element zielonej infrastruktury pozytywnie oddziałującej na zdrowie człowieka

• udział roślin leczniczych i przyprawowych w mieszance może być dodatkowo wykorzystywany przez człowieka do celów leczniczych i konsumpcyjnych

• resztki roślin po koszeniu można użyć jako zielony nawóz lub przekompostować.

• poprzez zakładanie pasów kwietnych tworzymy miejsca do schronienia i rozrodu nie tylko dla pożytecznych owadów (naturalnych wrogów szkodników roślin, owadów zapylających) i innych pożądanych przez rolników zwierząt (np. płazów, gadów, ptaków owadożernych), ale również dla innych mieszkańców naturalnie występujących w krajobrazie rolniczym, np. gryzoni

• niewłaściwe dobranie gatunków roślin do mieszanki może prowadzić do problemów z ekspansją chwastów na obszar uprawy właściwej, szczególnie na lżejszych glebach

• w nielicznych przypadkach pasy mogą być źródłem nasion chwastów upraw polowych; żeby uniknąć rozsiewania sieę ich, należy przede wszystkim unikać chwastów w mieszankach stosowanych do pasów, a w przypadku zauważenia obecności chwastów dostosować termin koszenia pasa do ich rozwoju i skosić przed wydaniem nasion

• uszkodzenia przymrozkowe — wysoka roślinność w niektórych terenach może zwiększać ryzyko uszkodzeń przymrozkowych, choć w większości przypadków będzie miała pozytywny wpływ na łagodzenie mikroklimatu w swoim otoczeniu (np. poprzez większe kumulowanie wody, zatrzymywanie śniegu, tworzenie niskiego parawanu z pozostałości pądów)

• utrudnienia w stosowaniu środków ochrony roślin — pasy kwietne stanowią pokarm i schronienie dla pożytecznych organizmów (naturalnych wrogów szkodników upraw, pszczół), dlatego wykonywanie zabiegów ochrony roślin powinno zapewniać ich bezpieczeństwo, co wymaga dużej precyzji podczas wykonywania zabiegów

• roślinność pasów kwietnych może być żywicielem pośrednim wielu jednostek chorobowych, np. krzywoszyj polny (Anchusa arvensis) rdzy brunatnej żyta i dlatego należy unikać ich stosowania w mieszankach.

W agrocenozie pola uprawnego poza szkodnikami roślin (np. mszycami) powodującymi straty w plonie możemy wyróżnić ich naturalnych wrogów (np. biedronki, parazytoidy). Organizmy te poza pokarmem stanowiącym inne organizmy potrzebują pokarmu uzupełniającego (pyłku i nektaru roślin kwitnących, wydzielin roślinnych) zapewniającego im zasoby pokarmowe w okresie braku potencjalnych ofiar (szkodników roślin uprawnych).